Coma 3: Morgen, misschien (***) (De Morgen 07-05-2004)

Door Geert De Weyer

Wie?: Steven Dupré (36), een jonge Vlaamse belofte die al lang de Bronzen Adhemar had mogen krijgen. Auteur van Wolf & Sarah en Robin.

Wat?: Vanuit het Canadese middle of nowhere-dorpje Paradise stuurt Dana een brief naar Vincent waarin ze openbaart hoe ze ooit in coma is geraakt. Wat volgt is een fantasierijk verhaal waarin ufo’s, chantage, een oude oma en maffieuze praktijken centraal staan.

Ons oordeel: Slechts weinig Vlaamse tekenaars bezitten internationale uitstraling, liever zitten ze zich heelder dagen te bekommeren over het uitwerken van BV-strips. Ken Broeders, Marvano en ook deze Dupré zijn enkele van de weinige uitzonderingen. Naast hun artistiek kunnen bestaat hun getalenteerdheid er vooral in te volharden in de eigen creatieve doelstellingen en komt hun wilskracht vanuit de buik, terwijl het bij velen een aanvang neemt ergens tusses het briefjes - en kleingeldluik van hun portemonnee, daar waar de bankkaarten zo knus tegen elkaar aanwrijven. We noemen ze dan ook, geheel terecht, stripauteurs in plaats van tekenaars. Des te opmerkelijker is dan ook de vaststelling dat het ei zo na gescheeld heeft of Coma had nooit het daglicht gezien. Een aanhoudend conflict met Standaard Uitgeverij, die indertijd weliswaar Sara en Robin publiceerden maar het eerste deel van Coma in hun kluis wilden houden, verhinderde een snelle publicatie. Gelukkig was er Glénat, die dit oertalent wel een forum wilde geven. Een beetje jammer is dat Dupré de geheimzinnigheid die hij optrok rond de (vermeende) comateuze toestand van zijn personages al moest prijsgeven. Hij moest daarmee noodgedwongen een andere weg op, zowel qua verhaal als decor. Deel drie leest als een flash-back, waarin een oorzakelijk verband wordt gezocht met Dana’s comateuze toestand. Waar hij daarmee naar toe wil en of deze ‘Morgen, misschien’ een goed gecamoufleerde prequel dan wel een zinneprikkelende sequel is, valt af te wachten. Vast staat dat Coma een ijzersterke reeks met fijne dialogen is, van een auteur die het semi-karikaturale dat hij in Sarah en Robin aan het papier toevertrouwde, naadloos heeft verwisseld voor een realistische getekende reeks. Dat is geen Vlaams of Belgisch chauvinisme maar, gewoon, een (heuglijk) feit. Standaard Uitgeverij mocht zich al vanaf de publicatie van het eerste Coma-album deftig tegen het hoofd slaan over zoveel enggeestige uitgeefonkunde, ze mogen zich bij dit deel nog wat harder tegen de oren kletsen. Boetedoening, heet dat, Mel Gibson-gewijs. Spijkers in de onderbroek is daarbij wel het minste wat we van hen mogen verwachten. Introspectie zou ook niet mis zijn. Maar ja, waar moei ik me mee, hé!?